NEFİS MUHÂSEBESİ

Doðdum, vâdemi giydim; ilâhî sesle yundum!
Dünyevînin zýrhýnda meþgaleyle avundum!
Zaman doðurduðunu yutan garip bir ana;
Hayat sarmalý baðlý döngüsüyle zamana.
Vaktin doldu dediler cânânýma soyundum.


Gidiyorum meçhûle tamburamda ah ile
Ve ona eþlik eden kalemde eyvâh ile!
Düzlemde izdüþümüm ardýmca beni izler
Perdeler açýlýnca sahne alýr tüm gizler;
Denizler yuttuðunu elbet vurur sahile!


Olanlarý olduran âlemler dolduran güç…
Onmazlarý onduran ne anlamak çok mu güç?
Muhayyilen yetmez mi bir nefesi idrâke?
O hâlde, yâre yâr ol; edebinle var hâke!
Ya da eyleme geçir zuhur etsin gizil güç!


“Tamamým ben tastamam!” Desen de, sen öyle san!
Noksanýz neticede, hep, bir noktada noksan!
Tamam deðiliz asla! Bil ki insan natamam!
Eksik nedir? Sorarsan, hep birden anlatamam;
Kibirlendiðimiz an oluruz yerle yeksan!


Dünyevî ve uhrevî bakmýyor yaþa baþa;
Ýnsan kendi sokuyor derûnunu telâþa!
Geçmeye gelmedik mi dünya denen evreden?
Aldýðýn ve verdiðin; kârýn nedir devreden?
Nefsi muhâsebe et var bildiðince yaþa!


01.02.2012

Salih ERDEM / AYDIN


Sosyal Medyada Paylaşın: