Ölünün Kıyıları

M.Akif Ýnan’a

Gök boþanarak üstümüze
Bizi ýslak saçlarýndan geçirir karanlýðýn
Gece siyah bir at olur da uçar
Uykumuzun soluyan denizine.
Babalar ölümü dengede tutar
Seçerek en saðlam vakti arabasýna.
Þimdi o araba uçuyorsa
Bir Asya çölünü kanat yaparak
Ey üstümüze gelen
Ey çocuklarýn gözlerinden dökülen
Ölümü konuþan damla damla
Ey beklediðimiz her an
Ey bize son sözü muþtulayan
Bizi bulan þahdamarýmýzda
Ey sürücüleri babalarýmýz olan.
Bir an dudaklarýyla
Deðen alnýmýza masmavi
Bir güvercin kanadý gibi
Ey annelerin sesi
Ýçimizde savrula savrula
Yaðan bir bahar yaðmuru gibi
Çaðýrýrdý oðullarýný yola
Ben iþte o zaman
Saygý ile ve güvenerek
Selamlayacaðým önden gideni
Yýlanlar tüylerini dökerken
Eðerken daðlar baþlarýný önlerine
Birinin yeþil yapraðý kutsamasý gerek
Birinin akan suyu tutmasý
Altýnda durarak gökten boþananýn
Sonra yükselterek sesimi konuþacaðým.
Sen dur burda ey insan
Duy içinde tutuþan ormaný
Ve yakýþtýrmasýný bil üstüne ey ademoðlu
Usta bir makasla biçilen topraðý.

Sosyal Medyada Paylaşın: