NEGRESCO,1915

Denizin karþýsýnda taþtan bir ironi.
Lüks bir otel olarak yapýlmýþ burasý,
Barýþ’ýn sonunda. Þimdi baþýndayýz
Savaþ’ýn: Tek bir kiþi kalana dek
sürecekmiþ gibi uçuþuyor top mermileri
uzakta. Uyuyamýyorum geceleri. Odalarý
dolduran inlemeleri dinledikçe, aðrýnýn
terk ettiði bacaklarýma bakýyorum mum
ýþýðýnda. Bu kýþ daha sert geçecek diyor
kepenklerin arkasýndan homurdayan deniz.
Biliyorum konuþmaz deniz, gece konuþmaz,
kelimeleri yoktur ölümün, yalnýzca Hayat
seslenebilir, seslenecekse: Balo salonunun
köþelerinde kalakalmýþ birkaç neþeli týný,
yataðýmýn altýnda gizlenmiþ nefes nefese
aþk fýsýltýlarý, koridordan sessizce geçen
kat görevlisi þimdi beni dindiren hemþire.
Sosyal Medyada Paylaşın: