Þair can çekiþiyor, Kalemi mýzrak misali, yüreðine saplandý. Kan damlýyor, gözyaþlarý artýk yakutu, anýmsatýyor. Ölümsüzlük iksiri, sevdasý azar azar tükeniyor.
Ve; Þair öldü... mezarda sorular soruluyor. Derdi neydi, neden bu ýzdýrabý kendine, yaptý diye hesap veriyor. Diyecek laf bulamýyor. Þair hep olduðu gibi aðlýyor... Olanca azabý çekmeye, kendini hazýrlýyor. Melekler öylece bakakaldý, ne yapacaklarýný þaþýrdýlar, ve zavallý melekler, þairi hakka götürüyor. Hüküm Hakký ilahinin...
Þair edeple önünde eðiliyor. Suçunu bildiðini her haliyle, belli etti. Artýk bekleyiþte þair. af edilme ümidiyle... Hüküm açýklanýyor. Þair sevinçli ama boynu bükük, mahcup Rabbine karþý, Çünkü bunca yýl vafasýz, birine aldandý. Fakat Rabbi onu, acýlarý hürmetine baðýþladý.
Þair ölmemiþ, sahte dünya olan rüyada, gerçekleri öðrenmiþ. asýl sevilmesi gerekni, bilmiþ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
prensdus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.