Seferberlik yýllarý, iptida harb-i cihân, Yedi düvel kapýda, iþte büyük imtihan! Ýngiliz, Ermeni, Rus, belki bir milyon cellat, Dayandý hudutlara, oldu yurda musallat!
Müftü geldi Yaðda’ya, dedi: “Gidiyor vatan, Yarýn sabah ezaný, henüz aðarmadan tan, Yetmiþten küçük herkes askere yazýlacak, Allah’ýn izni ile bu oyun bozulacak!”
Tüm yiðitler toplandý, er kalmadý bucakta, Aðýt yaktý gelinler, bebeleri kucakta! “Bakmayýn ardýnýza, bu ocak sönmeyecek,” Oysa biliyorlardý, pek çoðu dönmeyecek!
Dedem Koca Ali’ye onbaþýlýk verildi, Silifke’den gemiyle Gazze’ye gönderildi. Karýsý Sultan Ninem, diðer gelinler gibi, Dört yetimle kalmýþtý, yeþil ekinler gibi!
Yalnýzlýk, kimsesizlik dert deðil çekilecek, Çul çadýr dokunacak, tarlalar ekilecek… Asýl savaþ içerde, düþmana hücum ne ki? Dört yetim var çadýrda, en büyüðü on iki!
Yemek vakti gelince bir köþede beklerdi, Çocuklarý doyurur, yemek kalýrsa yerdi! Sofra faslý bitince, dert deðildi bulaþýk, Sapsýz bir bakýr tava, yalnýz dört tahta kaþýk!
Kaþýklardan birinin adý “Harmansavuran” Önce bunu kapardý sofraya ilk oturan! Yarým tabak çorbayý alýrdý daldýrýnca, Ýkinci “Yüktaþýyan” olurdu saldýrýnca.
Üçüncü kaþýk ise ufaktý, “Yükçügücük” Aðzý dar ve derindi, sapýysa hayli küçük! Sona kalan çocuða, kalýrdý “Dalaralmaz” Ýçine çorba girmez, sahibi memnun olmaz!
Yaylada kadýnlara kalmýþtý tarla tapan, Çoktan asker olmuþtu, yegane kaþýk yapan! Çile, sabýr, niyazla, zulmetle, gamla, nazla, Ýki sene çok çetin geçti “Dalaralmaz’la”!
Çocuklarýn dayýsý geri döndü nihayet, Hava deðiþiminden, hasta düþmüþtü gayet! Bitkin haliyle kýrk gün yürümüþ Enes Hacý, Aðbeyine sevinçle sarýldý Sultan Bacý!
Enes Hacý gelince, ocaklar baþka tüttü, Çilli horoz aylardýr, belki ilk defa öttü! Uzun uzun anlattý, savaþtýðý yerleri, Mektuplar, hatýralar, þehadet haberleri…
Ýki kaþýk yapmýþtý bir sandal kütüðünden, Yetimlerin sevinci seçilmezdi düðünden! Taptaze, gýcýr gýcýr kullanýþlý hem de þýk, Sofrayý süslüyordu iki cilalý kaþýk!
“Dalaralmaz” çadýra itinayla asýldý, Dile gelse, anlatsa; “Çaresizlik nasýldý?” Yedi sene sonunda, Koca Ali gelmiþti, Kahpe Yunan bozulmuþ, memleket düzelmiþti.
Bir asýrlýk hicranýn hâlâ kanar yarasý, “Dalaralmaz” duvarda, o günün hatýrasý!
Halil GÜLÞEN
Þiirimi günün þiiri olmaya lâyýk gören seçki kurulunun deðerli üyelerine, yorum ve eleþtirileriyle yürek sesime ortak olan tüm gönül dostlarýna saygý ve teþekkürlerimi sunuyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halil Gülşen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.