ON ÖLÜM ŞARKISI

VII

Rüzgar deðmez oldu artýk yüzüme,
Gün ýþýðý kapýma boþ yere gelir;
Kötü bir düþ gibi dolar gözüme,
Bu toprak bana dað, size tepedir!
Toprak yukarda, gül, aþaðýda yýlan!
Elimde kelepçe, gözümde burgu!
Toprak, kemiðimden etimi soyan
Hýrsýz, kanlý katil, kefen soyucu!
Bütün uzuvlarým bana darýlmýþ,
Kulaðým unutmuþ artýk sesimi;
Hepsi ayrý ayrý hayale dalmýþ,
Bu omuz, bu ayak bu el benim mi?
Girdiðim çukurdan iki facia:
Burda karýnca dev, insan noktadýr;
Topraðýn altýnda bir zaman daha,
Týrnaklar ve saçlar uzamaktadýr!
Ölüler, ölüler, koþun imdada!
Ölüler, sizin en yoksulunuzum!
Ölüler, koþun ki öbür dünyada
Topraktan bir sema ile mahpusum!
Yaðmur çisil çisil üstüme yaðar.
Tabiat kardeþim yasýma ortak;
Þehrin üzerinde uçan bulutlar
Serviler ucunda sallanan bayrak!
Sosyal Medyada Paylaşın: