Perdede Kokuşmuş Yalnızlar

siz hep kötü kokuyordunuz,
dünya size sürtünmeden dönüyordu,
tiksiniyordu anlayacaðýnýz,
siz evsizdiniz kýskanýlacak kadar evsiz,
sokak köpekleri adýnýzý çýkarýrdý iki günde bir, üþüyorsunuz diye.
kaþlarýný çatardý ay,
senaryoda üþümek yoktu,
yaklaþýn diyordu korkunç,
ve baþlýyordu sahnesinde göðün,
yýldýzlar kibirli seyircilerdi,
sokak lambalarý sahne ýþýðý
evet,
perde de kokuþmuþ yalnýzlar!
kabul,
oyunun adýný en baþtan beri sevmiyordunuz,
belki köpekler bile haklýydý!
hatta yýldýzlar,
biri sahneye fýrladýðýnda,
hemen dilek tutuyordunuz...

siz hep kötü kokuyordunuz,
saçlarýnýz pas içindeydi,
birbirinizin dikenli tellerinde,
aldýrmadan kanamalara
yine de seviþiyordunuz.
aðzý kokan öpüþmelerinizin,
yine de tutuyordu mayasý.
konuþmazdýnýz siz hiç,
dillerinizi emerdiniz birbirinizin,
söylenecek yada söylenemeyen sözcükleride,
ne çok parmaðýnýz vardý ellerinizde,
ne çok dokunulacak yeriniz.

siz uyuya kalýnca,
daðýlýrdý yavaþ yavaþ seyirciler,
gün aðýrýrken bir tek ay kalýrdý belli belirsiz,
hafif gülümserdi belki,

sonra üstünüzü örterdi.


selcan adalý 08.10.07
Sosyal Medyada Paylaşın: