Ýkindi vaktinden umut saçmýþtý
falcý Çingeneler
ay düþecekti gözlerine
þehri/yar kokacaktý
bekledi
kokmadý!
dilsizdi geceler
o ise
kimsesizliðinde
karanlýðýn içinde kalandý/bir baþýna
düþmüþtü bir kere yolu
beyazýn karþýtlýðýna
o yüzden
alacak
ah’ý vardý
sokak nöbetlerinde üþüdükçe yüreði
yalan olan dünyadan…
eski bir hikâyenin
gezgin yolcusuydu bedeni
düþündükçe daha çok dürüldü içine
istemsiz
sarkýttý dudaðýný
küstü kendince
kaldýrým arasý gezen böceklere/
oysa biliyordu
az ötede
aç gözlü b/alýklar bekliyordu
oltada solucaný /mecburen gülecekti onlara
ve
adým arasý tövbesiyle attý
her gün deðiþen tenlerin
pis kokusuna adýmýný
takýndýðý
sahte gülüþüyle
kanadý!
yine
ayný nakarata döndü
gecenin çarþafýný yýrtan
içsel çýðlýklarý
biraz daha eksildi
yaþamdan
Kimse duymadý
ölüm gibi geceden uyandýðý o sabahta da
umut bir sonraki geceye kaldý
belki de
bu gece
þehri/yar kokacaktý
kim bilir…
Eser Poyraz