OTUZBEŞ YAŞ ŞİİRİ

Yaþ otuz beþ! yolun yarýsý eder.
Dante gibi ortasýndayýz ömrün.
Delikanlý çaðýmýzdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaþýna bakmadan gider.
Þakaklarýma kar mý yaðdý ne var?
Benim mi Allahým bu çizgili yüz?
Ya gözler altýndaki mor halkalar?
Neden böyle düþman görünürsünüz,
Yýllar yýlý dost bildiðim aynalar?
Zamanla nasýl deðiþiyor insan!
Hangi resmime baksam ben deðilim.
Nerde o günler, o þevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben deðilim;
Yalandýr kaygýsýz olduðum yalan.
Hayal meyal þeylerden ilk aþkýmýz;
Hatýrasý bile yabancý gelir.
Hayata beraber baþladýðýmýz,
Dostlarla da yollar ayrýldý bir bir;
Gittikçe artýyor yalnýzlýðýmýz.
Gökyüzünün baþka rengi de varmýþ!
Geç farkettim taþýn sert olduðunu.
Su insaný boðar, ateþ yakarmýþ!
Her doðan günün bir dert olduðunu,
Ýnsan bu yaþa gelince anlarmýþ.
Ayva sarý nar kýrmýzý sonbahar!
Her yýl biraz daha benimsediðim.
Ne dönüp duruyor havada kuþlar?
Nerden çýktý bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçýncý bahçe gördüm tarumar?
Neylersin ölüm herkesin baþýnda.
Uyudun uyanamadýn olacak.
Kimbilir nerde, nasýl, kaç yaþýnda?
Bir namazlýk saltanatýn olacak,
Taht misali o musalla taþýnda.


Sosyal Medyada Paylaşın: