BEN ÖLECEK ADAM DEĞİLİM

Kapýmý çalýp durma ölüm,
Açmam;
Ben ölecek adam deðilim.

Alýþtým bir kere gökyüzüne;
Bunca yýllýk yoldaþýmdýr bulutlar.
Sýkýlýrým,
Kuþlar cývýldamasa dallarýnda,
Yemiþlerine doymadýðým aðaçlarýn,
Yaðmur mu yaðýyor,
Güneþ mi var,
Farketmeliyim
Baktýðým pencereden.
Deniz görünmeli çýksam balkona.
Tamamlamalý manzarayý
Karlý daðlarla sürülmüþ tarlalar.
Ekmekten olamam doðrusu,
Nimet bildiðim;
Sudan geçemem,
Tuzludur teneffüs ettiðim hava.
Ya nasýl dururum olduðum yerde,
Öyle upuzun yatmýþ,
Ýki elim yanýma getirilmiþ,
Hareketsiz,
Sükûta râmolmuþ;
Sanki devrilmiþ bir heykel?

Ellerim ne der sonra bana?
Soðumuþ kalbime ne cevap veririm?
Utanmaz mýyým ayaklarýmdan?

Kalkmalýyým,
Dolaþmalýyým,
Sokaklarda, parklarda.
El sallamalýyým
Giden trenlere,
Kalkan vapurlara.
Bilmeliyim,
Gölgelerin boyundan,
Saatin kaç olduðunu...
Islýk çalmalýyým.
Türkü söylemeliyim
Yol boyunca,
Keyfimden ya hüznümden.
Geçmiþ günleri hatýrlamalýyým,
Dalýp dalýp akarsuya,
Hayaller kurmalýyým,
Güzel geleceðe dair.
Yanýmdan geçenler olmalý,
Selâm almalýyým;
Robenson’u düþünmeliyim,
Garipliðini:
Þükretmeliyim
Ýnsanlar arasýnda olduðuma.
Nedir ki eninde sonunda ölüm?
Ayrý düþmek deðil mi aþinalardan?

Kapýmý çalýp durma ölüm,
Açmam;
Ben ölecek adam deðilim.
Sosyal Medyada Paylaşın: