Sen, ey yürek Baþlamýþken kalem yazmaya, Birazdan, nefesini daha hýzlý alacaðýný hissediyorum!
Þu, karlý Ýstanbul akþamýnda Buzlu yolda yürüyen yoksul insanýn, Ayaðýnýn kaymasýyla, Kafatasýnýn, betonla nasýl kavgaya tutuþtuðunu beraber göreceðiz seninle. Eðer bu kavganýn sonucunda, Kan fýþkýrýrsa siyah saçýn dudaðýndan, Tüm iþtahýný bu ölümcül sahneyi görmekle kabartmýþ olan gecenin, Bedeninde gezdirdiði çekmeceden, En acýlý sözleri alýp sunacaðýz , Þiiri sýcak çay gibi Yudumlayanlarýn gözüne.
Tanrý ismini merhamet zannedip defalarca içine çeken, Renksiz gözlerini, biçimsiz gökyüzüne kaptýran Ve burun deliklerine iþleyen ayazý, Nefesten boþalan taze buharý Hoþnutsuzca ciðerlerine konuk eden, Geceyi týka basa sigarasýyla doyuran Yalnýz kendi açlýðýný, Midesindeki çýðlýklarla bastýran, Ümitsiz adam!
Birkaç satýrla hayatýný yazacak olsam, Taþýdýðý cesedin, baþýnda birikenler, ‘’Ne garip yazgý’’ Diyecekler. Yani kendi yazgýsýný Ýfade edemeyen körler. Pembe yanaklarý ve kýsa boyu, Musallaya uzatýlmanýn acýsýyla, Ölümüne ‘’Kader’’ diyenlere kafa tutup, Gerçeði anlatmaya baþlayacak.
‘’ Düþtüðümü kabul ediyorum! Yaþarken ve ölüyken Asla yalan söylemedim! Siz insanlar duydunuz mu beni? Yer çekimi yasalarýna ayak uyduramayan taþ gibi Olanaklarý doðrultusunda yaþayanlar, Duydunuz mu kafatasýma iþleyen sesi?
Soylu duygularýný ve sahip olduðu i mgeleri, Övgüler ve kazanýlacak bir çift kadýn gözü uðruna satanlar! Ben katilimi, betimlemelerim için kullanýyorum! Çocuðunu yazan adamýn ve buna muhalefet olan anasýnýn, Geceye sunmuþ olduklarý sövmeler için deðil!
O günün öncesi Yani öldüðüm günün. Düþüncelerimi baþtan çýkartan kaygýlarým! Eylemsizlik kararý alarak, Sürekli yürüdü boþ kaldýrýmlar da. Gülenleri gördükçe, bende gülmek istedim, Tuhaf, keskin aðýzlý bir býçak Dudaklarýmýn birleþtiði yere niþan aldý! Amacýna ulaþmanýn mutluluðu ile Gerisinde bir yanýlgýyý býrakarak yok oldu. Gözevine haps edilmiþ gözlerim, Yoksulluðun nefretini, Dökme çelikten kapýnýn ardýnda Köpekbalýðý gibi iþtahla aðzýný açýp, Küstahlýkla kapatanlardan Her hangi birini aradý! Tanrý amansýz kar tanelerini Tane tane saçlarýma boþaltýrken, Hepsini bir arada gördüm! Yüzleri paranýn harcýyla sývanmýþtý, Adaletsizce ve dehþetle gezdirdikleri beyinleri, Emeðimi gasp edememiþ olmanýn Kini ve nefretiyle bana baktý! Utançtan kýzarmayan yüzleri, Yani paranýn gizlediði suretten, Küçük bir dil parçasý belirdi, Kanýma susamýþlýðýn dehþetli bakýþýyla Gözlerin göremediði kör noktalarda pusuya yattý, Tam kurtulduðumu müjdelerken cadde kalabalýðý, Ayaðýmdaki çarýðýn ölüme koþtuðunu fark ettim. Gözlerimi açtýðýmda tepemdeydiler! Bir an olsun ayaða kalkmak istedim, Tutup içlerinden birini, Yani en sömürücüsünü, en tüccarýný, Ýlahi adaletin kapýsýna kendimle götürmek istedim! Baþaramadým deðerli yaþayanlar, Ama ümidim halen var, Baþarýsýzlar arasýndan koþan çocuklar, Etim çürümeden, baþaracaklar. O vakit ucuz ölüm vakasýndan ölen ben, Taþýdýðým topraðýn karanlýðýndan, Büyük bir zafer elde etmiþçesine Ve gülümseyen bir ifadeyle uyanacaðým, Kuþkusuz istiyorum ki Mevsim yine karý saçlarýma boþaltmalý, Ama çocuklarda kartopu oynamalý…
27.01.2012 Ýst/Avcýlar Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.