Hayat İşte...

Biz, arayýp arayýp sonunda bulduðu oyuncakla
ne yapacaðýný unutan iki küçük çocuktuk.
Týpký sevgiyi ararken bu yerkürede
ve bulmuþken son soluk aldýðýmýz o ruh içinde
ters istikametlere doðru kaybolup gitmek gibi...
Peki biz gittik mi?
Evet gittik.
Gittik ve kaybolduk.
Ve en garibi de
Her þey bitince geriye kalan yalnýzca,
o koca þehirde bir kuru karþýlaþma ihtimali.
Bir daha görürsem, bir daha görürse...

Ama sahiden bir daha görürsen eðer
bir ama gibi,
hasta yataðýndan yeni kalkmýþ yorgun beden gibi,
yeni ayaklanan bebekler gibi,
ilk adýmýný atan çocuklar gibi
ya da yýllar sonra gördüðüm ilk insanmýþ gibi
beni görüp irkilme
bir adým daha geri atma.
Annenin saksýlarý gibi öylece yerinde kalakalma.
Baþý dönmüþlüðüm de korkutmasýn seni.
Nasýl olsa bir daha dönülmez geri.
hayat bu,
her þey olur da, o olmaz.
Ýki günlük gidip, bir hayatlýk dönmüyoruz nasýlsa...
Ne de olsa hayat bu...

Cemile SÖNMEZ
Sosyal Medyada Paylaşın: