Þekerci dükkânýna yapýþmýþ bir çocuk gibi Aðlýyor içim coþkun
Terk edilmiþ bu þehrin gözlerinde Kirpiðime asýlmýþ bir Þubatý beklerken Gözlüyorum gelmeni Özlüyorum sevmeyi Belki gelmeyi
Say ki Say ki ellerim pamuk þekeri Tenim Aþk þehri Gözlerim ki o pembe bir gökyüzü Maviye düþmüþ içimde dünya Bucaksýz özle diyor Bekle sevmeyi Sevmeyi bekle beni Belki yani
Unutma diyorum hani Çamlýca tam kýþ rengi Elleri hep koynunda bil ki Haliç ki o kýrgýn olan mavi Ölmeyi gözler Pier Loti Bu þehri biz içtik say ki Yüzümüz ölü rengi Ölmüþüz gibi
Belki Belki kim bilir sevgili Nisan yüzlü bir sabah demi Dökülür dilim Eylül gibi Güneþ çekilir üstümüzden Sarý ölür sevgili Yalnýz biz kalýrýz Kalýrýz diyorum belki
On dört þubat dedikleri O sevgili günü Kaybolup eskir mazi Vurulur þakaðýndan gün Terk eder içimizi sancý Kalýrýz kimsesiz çocuklar gibi Biz oluruz belki Kim bilir ki
Hiç sevmedim bilirsin Tek bir gün sevmeyi Ve sevilmeyi
O yüzden diyorum ki Öldür þimdi gözlerimi þubatý görmesin sevgi/li...
MHD.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.