Içimden geldiðince hayatýn kahpeliðine
Küfür edesim var...
Ama dilim varmýyor...
Yüreðim sessizce aðlýyor.
Gözyaþlarým kimsesiz kaldý.
Çöller dahi artýk kabul etmiyor.
Susuyorum, sustukca bilemiyorum.
Hayata kýzmak neden diye,
Kendi kendime soruyorum.
Suçlu hayat mi?
Yoksa benliðim mi?
Ahsený takvime ulaþmak...
Gayeyi hayalken.
Ne bu kýzgýnlýk/öfke.
Ey koca nefis neyin peþindesin söyle...
Piþmanlýðý ne zaman yaþayacaksýn.
Bak! tahta at peþinde koþuyor.
Dört nala seni arýyor...
Ey koca çýnar enaniyet...
Unutma bir gün,
Sende yýkýlacaksýn
Ve hiç ummadýðýn bir anda
O söylemek istediðin küfürlerde boðulacaksýn...
Sevgi yalan olacak
Öfke seni tutacak,
Ümidini keseceksin
Artýk sevmeyeceksin.
Ama seni, sevginin kurtarabileceðini bilmelisin...
Hayatý sevmek ve hayata küfür etmek.
Bu iki gelgitte hayat sürmek.
Ýþte insan olmak bu olsa gerek...
Adem ÖZKAN