ÖLÜMÜN SOĞUK YÜZÜ

ÖLÜMÜN SOÐUK YÜZÜ

(Sevgili Anneannem Emine Doðan’a)

Hayatýn bir baþý bir sonu olduðu gibi
Her þeyin ve herkesin bir sonu vardýr
Ýþte gün kararmak üzere
Günün de sonuna geldik anneanne
Gün geceye gebe kaldýkça
Soðuk bir gölge düþüyor yüzüne
Iþýk yansýmýyor artýk düþlerine

Baþka baþka boyutlara yol alýyor ruhun
Gecenin karanlýðýyla ruhun gidiyor bilinmez uzaklara
Ve o bilinmezlikte buluþacaksýn annen ve babanla
Karanlýktasýn ama kararsýz deðilsin
Ses bekliyor çýðlýklarýn sessiz bir gemide
Her taraf boþluk hýz alýyorsun dibe doðru
Tutunamýyor adýmlarýn gidiyorsun durmadan

Yaþamýn boyunca hiç mutlu olamadýn belki
Belki de içten bir gülümseyiþe sancý çektin senelerce
O güzel gözlerin kör karanlýk gecelere mahkûm kaldý
Sen güzel gülüyordun ama
Gözlerin karanlýða mahkûm etmiþti seni bir kere
Yirmi yýlýn geçti karanlýk puslu bakýþlarda
Sen de bir gün görmedin
Sen de mutlu olamadýn be anneanne

Hatýrlýyorum da
Gözlerin aydýnlýk günler kadar güzel bakardý
Karanlýk senden korkar ýþýk sana kucak açardý
Gençtin yiðittin daðlarla güreþirdin
Biz de çocuktuk o zamanlar
Koyunlarý otlamaya götürürdük birlikte
Biz ablamla papatya toplardýk
Sen de o papatyalardan taç yapardýn saçýmýza

Son bir kez göremedim
Bir yaz güneþinden ödünç aldýðýn yüzünü
Öpüp koklayamadým bana taç yapan pamuk ellerini
Þimdi mahcup ay ýþýðý örtüyor o yorgun bedenini
Gözlerim kapanýr kapanmaz gözlerin yaklaþýyor gözlerime
Gözlerin ne de güzel bakýyor anneanne

Sen yaþarken farkýna varamadýðým güzelliðimsin
Bakýþýnda huzur bulduðum Atam
Canýmýn caný, anamýn anasýsýn
Bizleri býrakýp gitmek istiyor yorgun bedenin
Buza dönmüþ o gül yüzün pamuk ellerin
Sevgi dolu bir bakýþla son nefesini verdin
Ve “ölümün soðuk yüzü” gelmiþ yüzüne anneanne




13. 06. 2007 / ANKARA






Sosyal Medyada Paylaşın: