Çobanıl
Ey tarlakuþlarýnýn titreþip durduðu masmavi geniþ alan,
Güz geldi mi çiylerle ýslanan kýrlar,
Ey kül renkli ve iyi niyetli gökyüzü!
Bulutlarýný yola çýkar
Ve kurþuni bir sessizliðe boð topraðý.
Yine de
Ve yalnýzca
Ýpince
Bir olda, uzak bir çavlanýn sesiyle gürle.
Bir adam soruyor bana: Ata binmeyi unutmadýn ya?
Bir dað doruðu gibiydi, karlý
Ve çýð salacak,
Sonsuz, diri fýrtýnalarla yüklü
Tepelerde, otlarýn üstünde ilk kar
Ve sevdiðim þývgacýk fidan, yolun üstünde.
Güz yeliyle savrulup duruyor
Ve topraða
iyice
Yaslanýyor, dökülüyor yapraklarý, güzle.
Bir adam soruyor bana: Ata binmeyi unutmadýn ya?
Kim bilebilir, bir tek aðaç bile olmazsa
O eski, sonsuz ormaný? Sular
Oluklardan teknelere dökülse de.
Atlar
Yeni bir koþu tuttursa da.
Kim dudrurabilir düþleri, ey gece
Gözler
Açýk olsa da?
Ýþte yanýtým:
Ey tarlakuþlarýnýn titreþip durduðu masmavi geniþ alan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Püsküllüoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.