Küçüktüm,büyüdüm...

küçüktüm,
gözlerimi yeni açmýþtým.
perdelerim örütk,kapýlarým kilitliydi!
ve ümitliydi gözlerim bakarken,
ellerim ufacýktý;
avuçlarýma sýðmazdý bile hevesim.
bir damla yaþ aksa gözlerimden,
yanaklarýmý sel alýrdý,
kýzarýrdým...
emeklemekle koþmak arasý bir yerde,
aðýr ve sakin adýmlarým vardý.
sahip olmadýklarýmý önemsemezdim
çünkü benim sahip olduklarým vardý!
aðzým kötü söz nedir bilmezdi,
hiç yalan söylemezdi dilim!
sarmaþ dolaþ seviþirdi uykularým tatlý rüyalarla,
her gece
tek gecelik bir iliþkisi olurdu yüreðimin;
çocukça duygularla!
ve korkularla doluydu odam,
yataðýmýn üzerinde ’öcüler’ vardý.
ama dolabýma saklamýþtým annemin kokusunu,
ne zaman korksam;
eski kazaðý imdadýma koþardý...

küçüktüm,
orucunu yeni açmýþtý acýlara düþlerim.
annem hep ’bir misafir gelecek’ derdi,
öyle uzun sürmüþtü ki bu dalgýnlýk;
hiç bitmeyecek sanýrdým
yüzümdeki gülümseme,
suratýmdaki bu aptal ifade!
kimse gelmedi...

küçüktüm,
henüz hiç bir þey bilmiyordu gözlerim.
eþyalarýn yeri hala anlamsýzdý benim için
ve için için aðlardý gece sabaha;
ben anlamazdým!
utanmazdým da;
annemin böreklerini çalardým,
babamýn traþ býçaklarýný...

küçüktüm,
büyüdüm ansýzýn.
doðru mu yaptým bilmiyorum
bir aynasý oldum en kötü hýrsýzýn;
hala mutluluk arýyorum,
düþlerden çalýyorum...

Sosyal Medyada Paylaşın: