EVRENİ SEVMEK Kİ

Aç mýsýn kardeþim, gel olaný bölüþelim,
Ama þiirlerimle seni doyuramam ki;
Ta, yýldýzlara deðin uzansa bile elim,
Daha ötelerine, daha... buyuramam ki.

Ýnsaný insan diye sevmiþim, hep severim;
Ve onu tanrýlara karþý bile överim.
Ben bütün bir evreni sevmiþim; alýn terim
Var evrende; öz, üvey diye ayýramam ki.

Güzellikleri alýr satarým, gel iþim bu.
Güzel tellalýyým ben; alan var mý? neþem bu.
Güzelle yüceltirim insanlýðý, iþim bu,
Çirkini, kabayý ve hamý kayýramam ki.

Ýnsanoðulluðunu kulluk diye almýþsýn!
Düþüncenin orakla biçilmesine karþýn
Bir geleceðin dulda düþlerine dalmýþsýn;
Bu derin aldanýþtan seni uyaramam ki.

Kim zafere erecek? Zafer ne? Bir akþamda
Güneþi baðlamaksa geceye karþý, ya da
Haykýrmaksa, gür... varým, bir güldür açan, ama
Kini bir hançer gibi kýndan sýyýramam ki.

Hep Tanrý mý gerek, ey tapýnaðý dünyanýn,
Özgürlükler üstünde?.. Bir yüce aramanýn
Yýldýzsal kulesinden sesleniyorum: kalkýn!
Duyuramam ki ama beni, duyuramam ki..
Sosyal Medyada Paylaşın: