DARAĞACI

Ve günlerden bir gün, bir sabah erken
Kuþluk vaktinde, bülbüller öterken
Kentin meydanýnda bir daraðacý.
Sallanýyor boþlukta bir yabancý.
Geçiyor sabahýn yolu alnýndan
Ve yalýn ayaklarý bir gecede...
(Yeni yollarýný mý düþünmede
Bu ayaklar? .. son duraðýna kadar
Ne uysal yürümüþtür bu ayaklar!)

Esintili alanda üç beþ adam;
Uykusuz yüzleri donuk birer cam,
Bakadurmuþlar öyle... ve garibi,
Hepsi ayrý ayrý asýlmýþ gibi.
Ben de aralarýnda üç beþ adam;
Uzatsam elimi, alnýný tutsam,
“Uyan, kardeþim! Desem, bu uykudan”,
Yüzünü kapardý hemen, korkudan.

Çekilirken gece batýya doðru,
Konmuþ da bir çatýya karga ruhu
Söylenip duruyordu: “Gün doðmada
Ben miyim bu? ben mi, bu baþ bu eller,
Bu ayaklar? .. ya hani nerde yollar? ”
(Anlamamýþ ne olup bittiðini
Zavallý karga; atýn yittiðini.
Sadece bir göðe, bir yere bakýp
Ölüyü ölüye çekiþtirir hep.)
“Niye geldin bu çýkmaza, be ayak?
Var mý beni boþlayýp, burda barýnmak?
Ben insanoðlunun aynasý mýyým?
Þu garip yolcunun aynýsý mýyým?
Benzeten kim bana bu daðarcýðý*
Orda sadece bir daraðacý
Ve onda rüzgarla sallanan bir dal! ..
Yalnýz, beni düþünür gibi bir hal! ”

Bir yaðmur gölcüðü yerde akþamdan,
Ýçinde titrek bir yansý idamdan...

Bu biçim üzre bitecekken gece,
Daðýlacakken artýk seyirci de,
Birden, kargalarla doldu gök yüzü.
Tüm asýlmýþlarýn ruhlar sürüsü
Tamusal bir koroyla, diþi erkek,
Alçalarak, yükselerek, dönerek,
Ýlenirlerdi baðrýþa çaðrýþa
Hem asýlana, hem asan nebbaþa:

“Ýþte Ölen, ama iþte Öldüren,
Ýþte Bulan, ama iþte Bulduran,
Filozof ve kurtarýcý, hem yalvaç,
Hem doðrucu bir ruh ve de yalancý
Ve siyasacý ve hakcý ve hýrsýz
Ve can çalan ve övüngen ve arsýz...”

Gün doðmak üzre, eþya kabarýyor,
Yeryüzünün çatýsý aðarýyor;
Acý bir gün! Karga aðlanýr durur,
Adam daraðacýnda sallanýr durur..
Sosyal Medyada Paylaşın: