Kader miydi sevgiyi öldüren?
Yoksa biz miydik?
Oysa ömür bir nefes…
Deðer miydi küsmelere.
Bu kadar basit miydi aþk denilen duygu?
Yýkýverdik boþ yere.
Bulutlar sýyýrýverdi üzerimizden sevmeleri,
Sonra hava karardý birden.
Aþk saðanaðý yaðmura dönüþüverdi,
Gözyaþlarýmýzla.
Neden?
Uzayan gecelerin ardýndan,
Fecirler güldü halimize…
Haksýzlýk etmedik mi bir tanem?
Bir kâðýt gibi buruþturup attýðýmýz sevgimize.
Kederden taþtýðým her gecenin sabahýna,
Yorgun kalkýyor bedenim.
Ya yüreðim?
Onu hiç sorma.
Bir türlü avutamadým,
Derbederim.
Rüyalarýmý kuþatan hudutlar,
Sevdanla sýnýrlý…
Sen unutsan da;
Ben halen bekçisiyim bu sevginin.
Aþamam o hudutlarý,
Kabullendim yazgýmý.
Seninle çiçek açan bu yürek,
Býkmadan usanmadan seni sevecek.
Bu akþam yine bir bulut kervaný gidiyor,
Belli ki birazdan yaðmur olup yaðacak…
Her damlasý, yüreðimi saracak,
Ve benimle aðlayacak…
Daðlara, denizlere, ovalara anlatacak sevgimi sonra.
Sonra ben dað olacaðým direneceðim kadere…
Deniz olup dalgalanacaðým,
Saatler geçtikçe yorulacaðým yine.
Ama ova olup akacaðým sevgine.
Uykusuzluk sardý bedenimi.
Beynime ambargo koymuþ sevdan.
Uyurken de seni düþünüyor bu can.
Kalktýðý her sabahta,
Býkmadan usanmadan…
Kara gözlerinde bir umut arýyorum,
Görmesem de…
Sesin kulaklarýmda çýnlýyor
Duymasam da…
Ellerin ellerimde,
Hayalinle yaklaþýyorum son deme.
Biliyor musun?
Görüyor musun?
Duyuyor musun?
Susma yar! Söyle,
Sen de halen seviyor musun?
MEHMET FÝKRET ÜNALAN