Sobeledi Hayat

Kalemim son þiiri býrakýrken satýrlara
seviþiyor caddeler sabahýn ilk ýþýklarýyla
gökyüzünün parmak uçlarý kanýyor
hafif yaðmur var
ölü harfler yuvarlanýyor birer birer
gözyaþlarýmla yýkanýyor isminin geçtiði her yer
sen/deliyor mu yine yüreðim ne!
bak ýslattý yine þurama düþen damlalar
paslandý da sönüyor mu yoksa yýldýzlar
ya da son ihtarý mý çekti gözlerim az evvel
tökezleyen rüyalarýn sonunda düþen kabus musun sen
artýk þiir yok derken
bak yine deliriverdi kalem!

hani harama el sürmezdi bahar
neden öyleyse
seferi bir gidiþin iftarýnda sonlanmýþ gibi
bu buðusu senli dudaklar
gezerken de rüya görür mü insan
tebdili kýyafet vurulur mu kibir
bir boðumluk anason kandýrmasýyla
bir yarasa daha geçti þimdi bak
dilime vurdu sanki çýplak tenli þarkýsýný
hiç bilmsen de olur!
papatyalar kurudu son açtýðým falda
’müsait bir yâr yok’ inemiyorum iþte hâlâ
giderek tükeniyor ayaklarýmda fer
ve geri gelmiyor ne yapsam
kuzguncuk gülüþlerden kalan o tekinsiz cümleler!

aldýrma sözlerime desem de
bilirsin en acýdýðým zamanda
en muammalý sözlerle doldururum kadehimi
ve iki de bir sarhoþ mezeler gibi bakarým maziye
unutasým gelir þiþenin dibine vurdukça
ama nafiledir bilirim...

bilirim ki; daha da derinleþir yaralar
ve kahretsin olmaz iþte ne yapsam
ardýna kadar açýlmaz o kapýlar!


bir serinlik diyorum
alýp üzerime sahil boyu yürüsem
þafaðýn saçlarýný omuzlarýma sen diye sersem
söyle avutur mu beni
gidiþine yaktýðým fenerler
bulur musun beni yittiðim yerde
arar mýsýn yine
dudaklarýmýn kesildiði kýrýk kadehlerin ucunda
kýrýk sesli martý öykünüþlerinde
dön gel desem gelir misin yine
þiirlerimi öldürürken gecenin çýðlýklarý
desem ki kýrýldý-söndü artýk kirpiklerimdeki ýþýklar

ne olur
dön artýk
gel artýk, yeter !

Sosyal Medyada Paylaşın: