Son Bahçe

soluk almaya vaktim olmazdý
göðün güzelliði izin vermezdi
kendime alýcý gözle bakmama
insan bir bakýþla da olsa tutunmalý
soðuk akþamüstü yaðmurlarýnýn
inatçý hýr gürüne...

buðdayýn tadý damaðýmda çýkardým sokaða
bakýþlarýnýn sýzýsýyla adýmlarým buruk
dönemeçler meraklýsý bir sevdaya gömerdi
bütün sesler sessizliðimi...

oturup adamakýllý suçladým tüm yazlarý
hiçbir yaz düþlerimin olamadý boylu boyunca
kasaba huzurlarýný
hep baþka mevsimlerde aradým...

hani kapýlarýmýz yanyana olacaktý
ya da karþý karþýya
hani yalnýzlýklara bile uzak yalnýzlýðýma
sadece bana gülümseyecektin
yýldýz sarhoþluðundan ötede bir gece...

uzak ýssýzlýklara özenmiyorum artýk
bugünüm de dünüm gibi anlara sarhoþça baðlý
çocuk resimleri gibi renkli ve özgür sevimli
seviyorum kýþ baskýnlýklarýnda da
yorgun denizlerini kucaklayarak kulaçlamayý zamaný
hadi nolur
baþlayalým kurmaya
bu þuhlaþan son bahçemizi...


kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: