Aramızdaki Fark

Gönülden görmeyen ne bilsin beni,
Dostluða uzanan, elim var benim…
Benzemez dilime kimsenin dili,
Hakk’a doðru dönen dilim var benim…

Beni bilmeyenler göremez farký,
Her zaman tersine döndürür çarký,
Benimki Milli Marþ, onunki þarký,
Yiðitlerle dolu Ýl’im var benim…

Anlamsýz sözleri olsa da yeni,
Dilinden düþürmez nefreti, kini…
Ýnsanýn halinden anlasa hani,
Herkese yetecek balým var benim…

Nefsine köleyse taparlar pula,
Ýnsaný tanýmaz, pas vermez kula,
Kol kanat gerecek yetim yoksula,
Sevgiyle saracak kolum var benim…

Nerde görsem þöyle yalnýz bir garip,
Ýlgiden, kaygýdan, dertten muzdarip…
Þefkat merhemiyle yarasýn sarýp,
Gönüllere giden yolum var benim…

Ýnsan olsun insan, gerisi yalan,
Gelen mutlak göçtü var mýdýr kalan?
Ebedi kalplerde kalacak olan,
Þakýyan bülbülüm, gülüm var benim…

Çatýyý sevgiden kurarsak eðer,
Yapýlan bu bina dünyaya deðer…
Onunda banisi Mevla’ymýþ meðer
Yuvasýz kuþlara dalým var benim…

Þahan’ýn ömründe geçen her aný,
Ana gibi bildik, sevdik vataný,
Onun için döktük topraða kaný
Gölgesi yetecek Al’ým var benim…

MEHMET ÞAHAN
13.11.2011-ÝSTANBUL

Sosyal Medyada Paylaşın: