Kapına El Atmadan Yalnızlık

üþürsem
bu þehir için üþürüm sadece
gücenmem aðaçlarýn çýplaklýðýna
çünkü hiçbir sonbahar
seni bana getirmeyecek

sen bu þehrin ilk akþama hazýrlýksýz ürpertisi
eski bir þarkýyla dallanýp budaklanýp
parçalayan kuraklýðýný gözlerimin
yalnýzlýk giyinip ayrýlýkla tarayýnca saçlarýmý
erinmem salkým saçak ölmeye
seviþmeye tek kar tanesiyle bile

daima aklýmýn bi kenarýnda
þiiri yazýlmamýþ yaðmurlu bir aðaçsýn
üþümüþ serçeli dokunaklýlýðý alnýmda gençlik özlemi
sensin ölümü farklý kýlan stratüslü
kehkeþan aðlayýþlý
bir kekliðin kalkýþý gibi yüreðimden

sensiz tam üç mevsim yaþadým
bir eksik olmanýn anlamýydýn
kýsa çöpü ben çektim zamanla yarýþýmýzda
zamana sen sýðmadýn
yýllarý ben eskittim
yumuþak gri

ömrüme sýðmayan anlamsýzlýðýný
yastýk yaptým düþlerimin atlasýna
dumanlý sýðýntýsýz tembel ölmeye bile
habersiz býraktým kalbimi kendimden
unuttuðunu unutarak unutmayacaðýmý
þimþekli ala bir lahzada yýðýlacaðýmý yokluðuna
kapýna el atmadan yalnýzlýk beni alamayacaðýný
mevsimsiz bir yaðmurun þehvetli hüznünden



kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: