ben çaðladýkça sen durul
bilmiyorsun
sana vurulduðumda bir göl gibiydin
yeþil ve durgun
ve dizlerinin üzerinde kenetlenmiþti ellerin
biliyorum hiç hissetmeyeceðim
avuçlarýmda ellerinin terini
bir top kar ile yetineceðim
karý eritip avuçlarýmda
ellerimdeki nemi
ellerinin teriymiþ gibi düþleyip sevineceðim
bunu yapmak içinse ben hep
karýn yaðmasýný bekleyeceðim.
ben aðladýkça sen durul
bilmiyorsun
sana vurulduðumda bir gül gibiydin
al ve asil
ve gözkapaklarýnýn ucunda kirpiklerin
yere doðru eðiliyordu
biliyorum hiç silmeyeceðim
gözlerinden süzülen tek bir damlayý
bir camýn buðusuyla yetineceðim
ve kirpiklerine dokunabilmek için
camlar buðulansýn diye hep
mevsim gözetleyeceðim.
ben yalvardýkça sen durul
bilmiyorsun
sana vurulduðumda bir kuðu gibiydin
narin ve vakur
ve dudaklarýnda o gülümseyiþ içimi eritiyordu
biliyorum hiç öpmeyeceðim
hiç bilmeyecek dudaklarým gülüþünün tadýný
bir düþle avunacaðým
ve o düþ için ben hep
en zifiri yerinde gecenin...
kaybolacaðým.
ben yaþadýkça sen durul
sana vurulduðumdan beri asiyim
bir resim var bakmayý çok sevdiðim
yeþil ve durgun bir göl
suyun üstünde kuðu
bir de gül...
ne zaman seyretsem bu güzelliði
duruluyorum
anlýyor musun?
JD/ narçiçek/ 99
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.