Korkunç sesler patladý kulaklarýnda..
Ay, gökyüzünün yorgun ellerinden,
çocuk yaþamlar býraktý gecenin koynuna..
Kýstýrýlmýþ taylar gibiydi Bedran’ýn son nefesi.
Elimi uzattýðýmda,
gri düþleri dokundu avuçlarýma..
Adem’in korkularý çok yakýndý..
Bacaðýndaki yanýk kokusu ise
er yada geç göðsüne sinecekti.
Çünkü rüzgar kendi doðasýndan kopmuþtu
ve Adem anlamýþtý ki ;
Gece hain,
gece kör bir tuzaktý.
O gece ondokuz pare top atýþýydý bulutlar.
Tam ondokuz kere kaydý toprak altlarýndan..
Efelenmiþ kuþlar dönüp dururken baþucunda,
hissetmiþti Þervan ;
Kuþlar o gece adeta sinsi birer þeytan..
Ceplerinden kaçak umutlar döküldü üstüne,
onsekiz yerden kanadý Özcan..
Gözyaþlarý uysal,
gözyaþlarý hamal..
Ahh öðrenmiþ midir acaba çok sevdiði kýnalý kuzusu,
dökülen parçalarýn mavi taþlý bir kolyeden olduðunu..?
Kara güller açtý ertesi sabah,
kara bir sayfa daha düþtü pencereme..
Ne tuhaf,
uzun hikayeler kýsa çöplere benziyor ülkemde..!
Çektikçe bitmesi gereken keder,
büyüyor büyüyor..
Biz hayatý çocuklarda sevdik..
Oysa ölüm,
hala onulmaz bir düþ’ün peþinde..