ölümü koklar insan.. biz doðduðumuzda, doktorun þamarý deðildi aðlatan bize ilk neyi vermiþti yaratan daha gözümüzü açtýðýmýzda severek-sevilerek uyanmadýk mý onu oracýkta hemen tanýmadýk mý adýný ANNE koymadýk mý.. ölümü koklar insan.. her düþüþümüzde aðladýk alýnmayan oyuncaklarýmýza ýsýramadýðýmýz çikolatalara abimiz ablamýz aðladýðýnda bir çocuktuk belki de ama biz de aðlamadýk mý onlarla birimiz acý çekerken biz ÇOCUK mu kaldýk acaba.. ölümü koklar insan.. büyüdükçe gözünü açar izlediði filmler deðiþtikçe beklediði-umduðu da deðiþir dedelerinin ölmesine de alýþýr öyle bir bulaþýr ki iþ güce bazen izin almak için bile öldürür dedesini bir daha,bin daha.. ölümü koklar insan.. askerlikte,uçakta,suda,ateþte biz büyüdükçe öldü yakýnlarýmýz oysa biz keç mum diktik pastamýza ve kutladýk onlarcasýný þimdi olmayanlarýmýzla, sonra da ardýndan þarkýlar dizdik ya biz gerçekten çok deðiþtik ya da bilmiyoruz ne hayatý ne ölümü.. ölüm yaþar-sever insaný insanýn nefret edip de karþýlýk bulamadýðý tek eylemdir ölüm aldatýr insaný..
Sosyal Medyada Paylaşın:
islanbul Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.