Sessizce Ölmek
Özlem hüznü taþýr yanýnda, hüzün birazda yalnýzlýðý.
Sonuç yalnýzken üzülür insan, özlem duyar sonra.
I.
Ölüm bekleyene de gelir beklemeyene de demiþti pis moruk*
Dinlemedim,
Belki de ölmeliydim son gördüklerimden sonra
Ayaklarým sýzlýyor parmaklarým uyuþmuþ
Gitmek istemiyor artýk hiçbir yola
Adý özgürlük de olsa.
…
Sessizce ölmek gerek yalnýzken
Ýçine aðlayarak deðil içten aðlayarak belki
Sonra tutunduðun tüm dallarý terk edip
Býrakmalý ölümün kollarýna kendini
Adý hasret de olsa
…
Sessizce ölmek gerek sessiz olan yerlerde
Aðýtlar iþlevsiz þarkýlar dinleyicisiz olmalý
Soytarý hayatýn son demlerinde
Belki bir umut vardýr hâlâ
Ya da ölümdür umut denen þey
Beklemek yorar insaný
Adý özlem de olsa.
II.
Þimdi tenime ölümü giydirdim
Hayatýn çýðlýk çýðlýða haykýrýþlarýna aldýrmayarak
Artýk ay vurmasýn pencereme
Sussun tüm yalnýzlýklar sildim onlardan ismimi
Ýhanet kýskaçlarýnda tükendim aðýtlar yakarak
Þehrin en ücra köþelerine gömdüm sýrlarýmý
Yaðmurlar götürmesin diye bendeki izlerini
Ki ortasý yoktu yaþadýklarýmýn
Baþlayýþ ve bitiþ varoluþ ve siliniþ gibi.
Ve ölüm yalnýzlýðý taþýr yanýnda, yalnýzlýk acýyý
Sonuç önce acý duyar insan ölür daha sonra
Artýk,
Ýnsanlar gölge, silüettir geriye kalanlar
* Charles Bukowski
Hüseyin AKOVALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.