Her akþamýn; Sabahýna ulaþtýðýmda, Ýlk günün ýþýklarýyla, Bir yalnýzlýk çýðýlýklarýyla gözlerimi açarým. Bir yokluðun ezgi olur dilimde, Birde; ta yüreðimde, Yalnýzlýðýmý duyarým. ... Bir güz sonu mevsiminin, Kýþa dönen, Son yorgunudur gönlüm, Yine geç kaldý, Bu sabah ta gelmedi, Uðrunda yýllarca gözyaþý döktüðüm.. Bir hazan ayazýnda bir kez daha, Vurgun yedi bu gönlüm... ..... Yetmedimi.! Her sabah’a sensiz çýktýðým, Kaç kez yandýðým, Kaç kez kavrulduðum, Kaç kez yoðrulduðum, Yalnýzlýðýn kör kuyularýnda... Kaybolduðum..! ..... Kaç kez uyanmamak istedim, Kaç kez yok olmak istedim, Baþýmý her akþam, Yastýða koyduðumda.. Dileklerim dualarým olmadý, O yüzden; Azalmadý acýlarým, Dinmedi yürek sancýlarým. Ve;yine bu sabah ta gelmedi vuslat gülüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
kenanhoca_25 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.