Sönmeyen

cam kýrýklarý toplardým
ayaklarým çýplakken
gene de
büyümeyi düþünmedim hiç...

adýmlarým bölük pörçük
yollarýna yürüdüðüm
nemli ot kokularýnýn arasýndan
ateþini kaybetmemiþ böceðim
keþke bilsen
hâlâ çocuðum...

sabah serinliðinde
hiçbir þey yoksa
en azýndan düþünmek var
öðlen sýcaðýný
baþka baþka þehirlerleri
düþsüz bir süratle
geçerken uykusuz...

yanyana ilk onunla üþümüþtüm
hiç konuþmadan
o küçük þehrin göðünde mavi
sanki o an sadece ikimizeydi
onu bir daha hiç görmedim
ve üþümedim bir daha
hiçkimseyle...

sokaklar evleri eski küf kokulu
evler odalarý küçük soðuk bakýmsýz
odalar perdeleri soluk lambalarý sönük
ama yaðmurlarla sönmeyen ateþler gözlerde...


kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: