umutlarýmý çýkarýp attýðým günden beri
yalnýzlýklarým ne çok üþütüyor beni
gitmeler yaþatýyorum karanlýk sabahlarýmda
kaybolmuþ zamanlarýn azaplarýyla kavrularak
cephesi belli olmayan savaþlardan geçerek
ilk gençliðimi kaybetim tutunamadýklarýmla
habersizce geçen hayat serüvenimde
kül rengi yorgunluklar saklýyorum yüreðimde
cümleler kuramýyorum donmuþ dimaðýmla
kalp aðrýlarým oluyor geçmiþin kalan tortularý
omuzlarýmda aðýrlaþtýkça acýtan hayallerim
ellerimde kalan ise sadece periþan ümitlerim
mutluluk uzak diyarlarda,yolum düþmez o menzillere
tükendikçe katre katre düþüncelerimde
her tükeniþte ahlar yükselmekte
ölesiye yalnýzlýklarla kahýr yüklendi günlerime
sol yanýmda atamadýðým acýyan bir yanýmla
zindanlarýmda boðdum sevgi zerrelerini
asýrlýk ateþlerde sevgi piþmez diye
acý zehrini içirdim bedenime bade niyetine
yalancý tebessümler eþlik ederken gözlerime
masumluðu katledilmiþ duygularýmýn ceset haliyle
sessizce ölü topraðý deðmiþçesine çöküyor üzerime
sýðýnaðýný arayan yorgun biçare hayallerimde
. . .
saqu