karla kaplý daðlar var buzullar ülkesinde göðsümün... biliyorum... neden diye sorma! her gece yarýsý, apansýz, urbamda kazma kürek ve belimde bir çuval tutup narin ellerinden tüm umutlarý ýssýz bir daðýn yamacýna gömüyorum... arkama bakmadan kaçarken yükümü býrakmanýn hafifliði titreyen bir mum aleviymiþ, ha söndü! ha sönecek! çöküyor benliðime aðýr aðýr... lambalarý kapattým mý ben? kapýlarý örttüm mü evden çýkarken? ne kadar düþünsem boþ... ürperiyorum... ve elimde teneþir, siliyorum hatýralarý... ama biri hariç... yalanlar! buz gibiydi ifadem kýþ soðuðuna inat yanýyordum, gülüyordum kulaðýna fýsýldarken... dinledi beni sessizce... dinledi, hiç itiraz etmedi... biliyordu aslýnda ýssýz bir köþede katlanýp dürüleceðini, ama yine de gülüyordu! zat’en, aslýna bakarsan hiç görmemiþtim öfkelendiðini...
04.01.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
obsidyen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.