Bir sessiz tren kalkar
Hayat denen güzel gardan
Bu trene binme gülüm
Ayýrýrlar beni yardan
Kara tren derler ona
Kýyar sana bir de bana
Döngüsüdür bu dünyanýn
Kurbaným ben yaradana
Kara trene binme gülüm
Seni alýr götürürler
Beni burda býrakýpta
Hasretinden öldürürler
Beklerim ben nice sene
Döner belki kara tren
Bilirim dönmez ama
Gelir belki kara tren
Bir sessiz makinisti vardýr
Ne þan dinler nede þöhret
Yol boyunca hiç konuþmaz
Ne kin besler nede nefret
Ýsyan eder yolcularý
Neden gidiyoruz burdan
Býraktýk sevdiðimizi
ayýrmayýn bizi yardan
sesler gelir çýðlýk çýðlýk
durduðumuz son duraktan
þehir mi yandý ne oldu?
Neden yanýyor bu daðlar
Ýðne atsan düþmez yere
Ýnsan dolmuþ her bir yere
Nedir bunlar gördüklerim
Sanki lavla dolmuþ dere
Gelmiþiz ya biz bir kere
Ýndik ýssýz çöl bir yere
Uzakta gülþen bahçeler
Acep burasý da nere?
Durduk bir kapý baþýnda
Sanki mücevher taþýnda
Kapýda bir bekçi bekler
Nur yüzlü dede yaþýnda
Geçenler memnun halinden
Her þey geliyor elinden
Ne yapsa hesap sorulmaz
Kurtuldu dünya elinden.
Zaman hýzýr gibi geçti
Geçemeyen ceza çekti
Cezasý biten müminler
Kapýdan içeri geçti
Kötü nefisler yok oldu
Tüm düþmanlýklar kayboldu
Herkes mutlu çünkü her yer
Ebedi huzurla doldu
2008 TUNCELÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.