Yüreðime yükledim bütün suçu
Sen masumsun gözümde…
Ak koyun kara koyun çýktý ortaya;
Kabahat sevgimde.
Eðer böylesine sevmeseydim seni,
Çoktan unutmuþtum þimdi.
Hatýrlar mýsýn?
Yaþadýðýmýz her krizde;
Sen sorgulardýn bense susardým.
Ýþ ciddiye binince yalvaran gözlerle bakar
“Seni seviyorum” Derdim.
Çünkü gülmeyen yüzünle bile canýma can katardýn.
Oysa sen yüzüme bile bakmadan;
“Böyle sevgi olmaz olsun” Diyerek havaný atardýn.
Hiç deðiþmedi huyun
Sevip sevmediðini bile bilemedim.
Sevdiysen bile hep gizledin.
Dedim ya kabahati ben iþledim;
Çünkü ölesiye sevdim.
Ve
Hiç saklamadým hep söyledim.
Ýþte bunun içindir ki;
Düþüncelerimde akladým seni,
Kýzdým,
Çok kýzdým kendime,
“Neden sevdin” Dedim seni sevmeyeni.
Ama sakýn yanlýþ anlama,
Ben yine sevmeye devam edeceðim,
Sen sevsen de sevmesen de.
Duygularýný bu kadar bastýrýr mý insan?
Bu kadar mý inatçý olur ey yar!
Daha çok mutlu olmaz mýydým? Daha çok sevmez miydim?
Sen mutlu olsan…
Daðlara, taþlara,
Denizlere, ovalara…
Kuþlara, kuþlara baðýrmaz mýydým onu seviyorum diye?
Bir verseydin bin vermez miydim?
Bir gülseydin bin gülmez miydim?
Ýnsafýn kurusun, her þey para mý be?
Þimdi çok mu zenginsin söyle?
Hiç burkulmuyor mu yüreðin?
Hiç demiyor musun?
Dirliðim düzenim nerede?
Belki evin sýcak,
Üþümüyorsun belki…
Ama eminim sýmsýcak deðil.
Eminim sende de bir þeyler eksik,
Eminim yalnýzsýn ben gibi.
Oysa ne kadar kolay görünüyordu,
Deðil mi silip atmak?
Ah o gururun gözü kör olsun…
Gururun gözü kör olsun da,
Sevgiler hep yaþasýn.
Suçlusun demiyorum;
Sadece sorguladým…
Ak koyun kara koyun bu iþte;
Her þey ortada…
Ben bütün suçu yüreðime yükledim.
Yani seni akladým.
Rahat olsun vicdanýn, sakýn üzülme.
Bak gör benim halimi;
Halen kan damlýyor yüreðime.
MEHMET FÝKRET ÜNALAN