Üçüncü Yalnız Şahıs

Soluk kýrmýzý koltuðunun
yalnýzlýða eþliðiyle kývrýlmýþtý esen rüzgara karþý.
Gözlerini kapatmaya bile mecali yoktu
ya da korkusundan mý karanlýða, bilemiyordu.
Sevdiði þarkýlarýn suskunluðu daha iriydi dilinden.
Konuþsa, kendi sesinden korkacak.
Konuþsa, kime konuþacak?

Hem delirmemiþti daha..
Sadece yalnýzdý, bilirsiniz iþte.
Rüyalarýnda bile
hep bir uçurtma, renkli göklerinde yalnýz uçar
ve her uyandýðýnda kendini hatýrlardý.
Kalp atýþlarý
zayýflýðýndan bedenini savururdu.
Ýki avucunun arasýnda baþý
ve saçlarý parmaklarýnýn arasýndan,
rüzgar estikçe boþluða savrulurdu.
Öyle ki kendini hatýrlatýrdý.

Yalnýzdý iþte, bilirsiniz nasýldýr.
Zaman hiç önemli deðildi acý çekmesi için.
Ýhanet etmiþti ona göre mutluluk
ya da onun çekingenliðinden mi, bilinmez.
Bir kaç adým atsa belki
ve kucaklasa karanlýðý, kurtaracaktý ruhunu bedeninden.
Ama bilemiyordu..


Buðuluydu camlarý,
tek bir pencere açýktý ve sesi soluðu çýkmazdý.
Bilirsiniz yalnýzlýðý..
Bilir misiniz?
Bir baþýna kalmak deðildir yalnýzlýk.
Bir baþýn içinde binlerce düþüncenin, binlerce sesin
kemirmesidir beyni.
Yalnýzlýk, kendi içinde kurduðun acýlar gezegenidir.
Ya karanlýðý kucaklayýp yumarsýn gözlerini
ya da karanlýðýn içinde açar gözlerini
ve aydýnlatýrsýn dünyaný.

O karanlýktan korkmuþtu..
Ne gözlerini açabilmiþti ne de sarýlabilmiþti sýkýca..
Kemirmiþti beynini sessizliði.
Ne yapacaðýný bilmiyordu.
Delirmemiþti henüz,
en azýndan o öyle sanýyordu.
Ve hiç bitmemiþti hüznü,
bitene dek þarkýsý yalnýzlýðýn.
Daha fazla dayanamýyordu karanlýða.
Savrulan saçlarý sanki kayboluyordu boþlukta.
Ve kendini hatýrlýyordu.
Hayýr, ölmemiþti henüz,
en azýndan o öyle sanýyordu..

// Anýl Müçeoðlu

Sosyal Medyada Paylaşın: