Ben koyu bir maviyim uçarým gök yüzünde
Alýr dertlerimi yaðmurlarda yýkarým
Ölçüsüz metresiz bir takvimin ortasýnda
Biraz zemheriden birazda aðustostan yazarým
Sonra bilirim ben otuz ekimleri hiç sevmem
Bilir misin neden üç yüz atmýþ dört gün yaþarým ben
Her gün yaklaþýmýnda uzun atlar yüreðim
Ýçimden tüneller kazýrým geçmiþin kayalýktaki çiçeðine
Çið düþmemiþ yapraklarýndan susarým hep
Aklýmý yoklarým sarsýlan solan yanlarýmda
Ýçim ürperir her aklýma düþüþünde
Ýþte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem
Sarardý ekimin son çiçeði solarken
Güneþin, ayýn ýþýklarý; mehtapsýz kaldý gururum
Koptu en derin ilmeklerim sana baðladýðým
Arkana baka baka alýp götürdüðün senden
Ýþte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem
Neyi hatýrlasam aklýma en onulmaz sen geliyor
Vuruyorsun serçelerimin kanatlarýna
Kanatýyorsun papatyalara söylediðim ninnileri
Döküyorsun aydýnlýk gecelere katran karasý gözlerini
Alýp gidiyorsun hayallerimi fütursuzca
Ýþte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem
O gün ruhum daralýr
Sen gittin o gün, tarumar ettiðinde beni
Ruhumu isyana kaldýrdýðýn gündü o gün
Ýþte ben otuz ekimleri bu yüzden hiç sevmem
Ayrýlýðýndýr bende kütüðe çakýlan
O gün sende kalsýn, artýk çýkardým takvimlerimden
Gel ey sürgününe kurban olduðum canan!
Üfle üfle kor olan ateþimi
Eksik kalan günüme
Yeniden sarsýn her yanýmý
Alevlerinde yanayým volkanlarýnýn
Ve her otuz ekimde ben aklýmý kaybediyorum
Sen yeniden gidiyorsun yaban ellere
Ben yeniden zemherilere giriyorum
O gün ben yeniden ölüyorum
19-12-2011
Hayrettin ÞAHÝN