renksiz bir çerçevenin suretini gizleyen ama hep içten içe büyüyen bir kibirle, kararmaya yüz tutmuþ bir yalazý izleyen sessiz bir rüzgârsýn sen. duymadým sanýyorsun oysa hep duyuyorum. çünkü sessiz sedasýz döktüðün gözyaþýnýn damladýðý topraðýn içinde uyuyorum...
II.)
’Resmi tarihin resmi siyah beyazdýr ancak.’
soðuktu.
melankolikti hüzün depresif düþlerimin ve yarýnsýz bir aþkýn hükmünü imzalarken.
soðuktu.
sýrýlsýklamdý yüzün ardýna hiç bakmadan koþar adým yürüyüp karanlýða dalarken.
soðuktu.
soðuk bir otobüsün son duraðýndan önce günahýna girerken aþk kokan bir bakýþýn.
soðuktu.
ve ne kadar gül varsa ilkbahar’da yeþerip sonbahar’da solarken hiç bir anlamý yoktu erken çöken bir kýþýn.
soðuktu.
suçluyduk soðuk kadar! fail belli,suç sabit. ve bir ocak gecesi can çekiþen bir sevda maktûl olmak üzere bitti sessiz sedasýz.
soðuktu.
önce güller kurudu çorak dudaklarýmda, ardýndan ilk vedanýn sessiz saðanaklarý.
sonra yaðmur ….sonra gök, ……..sonra toprak …………sonra su.
kurudu ne kaldýysa ardýnda býraktýðýn. ve artýk -bir kez bile ýslanmamak üzere- kurudu bir ýrmaðýn yataðýna dönüþen kýzýmýn yanaklarý…
soðuktu.
....soðuk...
........üþüyorum./ Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.