yok olup giden zaman masa üstünde eriyen bir mum gibidir ateþ erittikçe mumu insanda eriyip gider ... zaman karþýsýnda bir çýkmazdýr hayat masmavi çýrýlçýplak gözlerinde bir bakirenin insan bir çoçuktur ellerinde kutsanmýþýn kirli bir yürek taþýr ömür boyunca kefenlenmeden beden taþýr seni ayaklarýn en ýssýza en çýkmaza sen yürürsün o koþar arkandan ruh ise tatlý bir uykudadýr uyanacak bir gün ya yanacak ya da kavrulacak Tanrý’nýn kuyusunda en dibe vuracak zaman bir öykü gibi okunacak dualar hep bir aðýzdan soracak Tanrý, soracak sen miydin? bu kadar zulüm saçan þeytana uyup Adem gibi yaþayan sen miydin? toprak ana aðlayacak isli bulutlar yükselecek yerden göðe karþý çakallar uluyacak tenhalarda bir melek yükselecek ak kanatlarýyla ve doðacak bir gün güneþ ay ile birlikte solgun yüzlü ve sessiz bir þekilde dokunacak insana getirecek belkide yeniden umudu,sevdayý,kardeþliði...yk
Sosyal Medyada Paylaşın:
krsykp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.