ne zaman
sallanan þiir koltuðuna otursam
gece gýcýrtýlarý baþlar
her ileri gidiþimde
duvarda bir resim
“Ýyi ki varsýn” der
o zaman
dilimden
dökülür birer birer heceler...
her geriye salýnýþým
resimden biraz daha uzak
sanki boþluða dolanan bir yumak
tökezler koltuk
kýrýlýr diz kapaðým
bütün gece
yer gök
diz/e diz/e
inler...