Eþeledikçe zamaný Toprak kokuyor ellerim. Ýnsanoðlu topraktan yaratýlýnca, Kolay mý ayakta durup Yürüyüp koþmak. Yazýn güneþte Kýþýn soðukta. Yaðan Bahar yaðmurlarýnda.
Kolay mý? Þu yalan dünyada. Ýnsanlýk onuruyla yaþamak Yoksullukta Öptürürler insana, El ayak.
Tutup sakladýn mý? Nefesini Dudaklarýn çatlayýp kanar.
Özledin mi? Sevdiðin birisini Dikilir gözler Gündüz yola Gece tavana. Geçmek bilmez zaman.
Bekleyip de gelmezse Sevdiðin Uzunca bir zaman Gözlerin donuklaþýp kalýr. Dikilir topraða Görmeyip kalýrsan hasret Gidersin Düþ kurusu hayallerinle Kefensiz bir gün Topraða.
Gitmesen de Çaðýrýr toprak Seni Büyük bir özlemle Kuru yaprak misali Her eylülde Yanýna.
Yâr bakmazsa yüzüne. Hasret gidersin Sende Yanan yârin yürek ateþinde, Uçsuz bucaksýz Uzayýp giden Mavi gökyüzündeki, Mavi sonsuzluða.
Öldükten sonra Bir daha hayal bile edemezsin Sevgilinin kollarýna yatýp Mavi gökyüzüne Kanat çýrpan kuþlarýn Özgür kanadýnda uçmayý
Ey sevgili, Nerdesin? Zaman varken, Gel tut ellerimden, Üþüyor yüreðim. Eylül geldi. Bekliyor kapýmda Düþtü, Düþecek yüreðime…
Ne olur Gelsene Eylül Düþmeden yüreðime…
31.12.2011 Cahit KARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cahit KARAÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.