Önce yüzüme b’aktý
Ýçimi daðladý bakýþlarý
Sonra suratýný astý
Ve bitti diyerek beni bir kelimeye astý...
O’nun yüzünden düþen bin parçaydý
Benim ise içimdeki tek parçaydý
Olmuyor diye sýraladýðý kelimeler
Aþka yenik düþen yüreðin bahaneleriydi
Ve o artýk gidiyordu
Gözlerinden ben düþüyordum
Dur yeter gitme diyemiyordum
Oda benim kýrýlan yanlarýmdan dökülüyodu..
Atýðý her adým içime saplanýyordu sanki
Benim ise kýlým kýpýrdamýyodu gözlerimden b’aþka
Arkasýnda baðýrmak istedikçe sesim kýsýlýyordu
Çýðlýklarým kanýyordu içimde..
Hayallerim suya düþmemiþti aslýnda
Hayallerime yaþ düþmüþtü gözlerimden
Bir anda arkasýný döndü ve
Titreyen bir ses tonuyla
Kendine iyi bak dedi
Ben ise kendine ölü bak anladým...
D’izlerimin üstüne çöktüm
Yutkunamýyordum
Boðazýmda düðümleniyodu kelimeler
O gidiyordu
Ben ise boðazýmda kalan mutluluðu çýkartmaya çalýþýyordum
Aþk vuruyodu sýrtýmdan birkere daha
Boðazýmda kalanlar nefesimi kesiyordu
Tarih yazýyordu artýk gidiþi
Çünkü tarihi hatýrlamayacaktým bir daha
O’ndan sonrasý ölümdü
Alfabedeki yerini almýþtý harfler..
O ve Ölüm...
31.12.2011
Ahmet ÇALIK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.