Aydınlıksızlık / Güneşin Doğuşu

Korkularýmýn karanlýðýnda,
Yitik, sýzmýþ, vazgeçmiþ bedenime deðdi,
O altýn saçlý çocuðun, titrek nefesi…
“Uyan” dedi, usulca,
Korkar gibi gölgesinden,
“Güneþini senden çalanlara inat,
Bir güneþ ol”

Üþüdüm ölür gibi aniden,
“Ben hep buradaydým oysa” dedi,
Çýktý saklandýðý yerden…
“Bir sen olmalý,
Bir sen doðmalý”

Tutup yorgun argýn düþlerimden,
“Ayaklanmalýsýn” dedi, “bir umut düþmeli hatýrýna”,
“Bir çift göz, temiz kalmýþ bir gönül hatýrýna,
Uyanmalýsýn, vakit de seni terk etmeden…”

Yapraklarým dökülmüþ dedim,
Döndü masumane aynama,
“Terk etmedi ya seni düþlerin”

Ben bu dünyadan yoruldum dedim,
Rüzgar gibi asi bakýþlarý deðdi gözlerime,
“Bir umut daha var demektir, hala açýksa eðer gözlerin”

Artýk her þey için çok geç dedim,
Sustu, gözleri doldu,
Kimsesiz yüzü, boðazýma düðümlenmiþ bir hýçkýrýk oldu,
“Elbet bir yarýný olacaktýr” dedi, “dünlerin”…

“Uyanmalýsýn” dedi…
Uyandým içimde o altýn saçlý çocuðun boþluðuyla,
Güneþ gülümsedi aniden gözlerime,
Karanlýkta kaybolmuþtu gülüþlerim, buldum…
Anladým ki, hepi topu yirmi üç nefeslik bir yolda,
Varisi olmayan düþler büyütmek,
Sýrrýna maskeler saklanmýþ bir ana gülümseyebilmek için,
Gömüp renklerimi karanlýða, solmuþum…
Benim olmayan bir el, bir beden içinde,
Ýçimde ki güneþten olmuþum…

011 / Kelkit

Sosyal Medyada Paylaşın: