Çay Menzili

Seher vaktinde güldür öðle demi karanfil.
Akþam üzeri lâle ona vurgun piyale.
Buðusu huzur saçar buna gönüldür kefil.
Çaydanlýða baðrýný hazla açar nihale.

Bu hikâye berdevam nefes alýp verdikçe.
Buðusu siler pasý yudum yudum içerken.
Ayrý bir seremoni el bardaða erdikçe.
Bazý an ikindide bazen de sabah erken.

Çay içmek özen ister inceliktir her yudum.
Haz iklimi onunla damga vurur zamana.
Bir gün bir rüya gördüm ipek kilim dokudum.
Çayýn ýtýrý sindi ilmek ilmek her ana.

Çay menzili varýlan bir buðulu devrandýr.
Billûrlaþýr sineler onun berraklýðýnda.
Dostla içilen çaylar “doyulmaz hüsnü andýr.”
O imdada yetiþir gönül kuraklýðýnda.

Naz karanfil katresi yârin dudaðý iksir.
Damakta burukluðu sürer bir ömür çayýn.
Çaya kem gözle bakmak yazýlýr cana taksîr.
Haz halesi dolanýr boynuna dolunayýn…
Ankara, 28.12.2011 Ý.K


Sosyal Medyada Paylaşın: