direnç

çarpýnca
üþüyen güneþin
ilk ýþýklarý
hopa’ya
hayallerime düþen
yamacýn
çýlgýn deresince
vurmuþtu damgasýný
güne

ayaklandý
derdine düþen doða
esen rüzgarýný
arkasýna alarak
sevdasýna vurgun
ýþýðýnda yanarak
doðruldu insanlýk
karanlýðýn gölgesi
haksýzlýða

gözyaþýnda
özlemini yiyen
gergin buluta
sevdalý þeytan
duvar olmuþtu
umudun filizine
hakka
haklýya

gün ezildi
parsellenmiþ insanlýða
þeytanýn ayaklarýnda
vuruldu doða
vuruldu ay

yere düþen
kaçýþan morun
eteklerindeki taþlar
bir vurgun güne aðlar
birer birer

kara artýk
kendini yiyen
tüm renkleri
alacaklý günlere
köreltip siler

göðün haylaz
çocukluðuyla
savrulan fýrtýnada
yön deðiþtiren
benli hayaller
sürekli seni heceler

açýlan ellerde
sevda sürgünü
umutlar
ölür

yalanla
öpüþmeyen insan
doðanýn ýzdýrabýna
tohum olmuþ
felaket yüreðine
þöyle bir bakar

fýsýldar gibi
uzar türküsü
uzar
fýrtýna vadisine

’tabancam dolu mermi
insan böyle edermi
insan sevdiði yari
býrakýrda gidermi’

þimdi
sinemde yiter
doðanýn ateþi kadar
irkiltici yalnýz ölüm

her ölümde
içinde yeþeren
güneþine yanan
suyuna paslanan
külüm

büyüdükçe
kendi külüme
kendimi doðururum.

27.12.2012 Mönchengladbach.
Sosyal Medyada Paylaşın: