küçücük kalem parçacýklarý
minicik ellerinde eriyip gittikleri
o çocuðu aradý yýllarca
bu odada
böyle büyük bir ayrýlýðýn ardýnda
sakladýklarý sýrlarýyla yorgun düþen
defterler daraldý kaðýtlar sarardý
her biri daðýldý bir tarafa
geçen yýllarýn aðýr kokusu sindi
hüzün çöktü evdeki gizli köþelere
kaderine boyun eðmiþ bu harap yerde
bir tek onlar mý kaldý
zamanla baþ baþa …
ya Tozlar...
ne güzeldi çocuk koþarken
yerden havalanýp uçuþtuklarý anlar
hatýrladýlar
o tozlar ki
direnseler de kýrýk camdan giren rüzgâra
yenik düþüp zamana
yýðýldýlar oraya
ya Örümcekler?..
onlar da ördü aðlarýný
almadý içeriye güneþin aydýnlýðýný,
soldurmasýn diye
orada yaþanan bütün güzel hatýralarý…
þimdi evler uykuda,doða uykuda, insanlar uykuda…
artýk yalnýz hatýralar kalmýþ hayatta..
ya o çocuk?
o da uykuda
-derin bir uykuda-