Bana bu satýrlarý yazdýran naaþýmýn Ruhu topraða sýðmaz, kefeni dar efendim. Çünkü ardýmdan kalan üç kuruþ maaþýmýn Yolu kabrime düþmez, sahibi var efendim.
Dünya bu, anlar insan; koþarken bir menzile Hiç hatýrlanmaz mazi, belki hiç gelmez dile Ama en son evimin mezar taþýný bile Dikmediler, efkârým daðlar kadar efendim.
Belki suç bende biraz, çok verip az istedim Ömrüme kar yaðarken onlara yaz istedim Sonunda bir Fatiha biraz niyaz istedim Sustular-ki bu susuþ- ruhuma ar efendim.
Bu yüzden satýr satýr yazýp arzuhalimi Bir mektupla sýrtýna yükledim vebalimi Ama sen elden ver ki duysunlar ahvalimi Yoksa sahipsiz kalýp adres arar efendim.
Kim soracak ki deme, ardýmda kalsalar da Yaþadýðým her aný sessizce çalsalar da Ömrümü zehreyleyip ahýmý alsalar da Arada okuyacak biri çýkar efendim.
Bir erkek kardeþim var, köþkte yaþýyor hani Fakirhanesi (!) her gün dolup taþýyor hani “Bu yaz nereye gitsek” diye þaþýyor hani Söyleyin yeri hazýr, yataðý har efendim.
Bir oðlum var, saflýðýn halka açýk sergisi Ama kendine sorsan göðe sýðmaz yergisi Üstelik yolsuz köyde her yýl asfalt vergisi Öder hiç sesi çýkmaz, haþa; “davar” efendim.
Bir eþim var, her seçim kaðýtlarý nallayan “Iþýk”mýydý, “ok”muydu arada afallayan Bir de sessiz sedasýz kuyruðunu sallayan Bir kardeþim var, adý; “sineksavar” efendim.
Bir kýzým var, sormazsan çýkmaz soluðu sesi Elinde orta mektep terk þehadetnamesi Herkesinki bir sultan, evinin bir tanesi Bizimki laf anlamaz, sanki duvar efendim.
Kýz kardeþimin beyi mebus olmuþ; nasýlsa? Oyu býrak, muz vermem aðaçlara asýlsa Ama benim yüzümden sesi biraz kýsýlsa Topraðýmýn üstünü gülle sývar efendim.
Velhasýl, cehennemin harý vururken cama Þeref versinler diye yapayalnýz soframa Bir mektup da þeytana yazmak isterim ama Korkarým yanlarýna geri kovar efendim. Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.