Bir hafta sonu daha geçti, akþamýn ilerleyen saatlerinde beklemedeyiz,
Düþünüyorum da, eskiden nasýl da severdim, þimdi artýk izlemelerdeyiz,
Hafta sonlarýný bekleyerek geçerdi mesai saatlerim, ona ulaþtýðýmýzda,
Pazar akþamlarýndan nefret ederdim, sabaha ulaþtýrýverirdi, uyuyunca...
Þimdi tersine döndü günlerim, hafta sonlarýndan daha da memnunum,
Evde yalnýzým, hayatta yalnýz, yakýnda bilgisayar karþýda televizyonum,
Aslýnda babam da böyle bir hayata geçiþ yaptýðýnda demans oluverdi,
Yine de mutluluk yýllarý uzunca sürdü, ecel hemencecik alýp gitmedi...
Aslýnda onun yaþýna kadar ulaþmayý göze alamýyorum ama belki de,
Onun gibi toruna, torbaya karýþýnca deðiþirim, gideriz birlikte köye,
Onlarý büyütürken eskiye dönerim, bazen de unutur dünyayý dalarým,
Kendime geldiðimde nerede olduðuma þaþar belki anlamaya çalýþýrým...
Hafta sonundan yola çýkýnca nerelere kadar getirdi beni bu satýrlarým,
Kelimeler fettandýr, bir gözüküp bir kaybolurlar, gölgelerinden anlarým,
Onlar kaçar ben yakalarým, böylelikle geçer bir ömrün baharý kýþý ve de,
Umut baðlarýz yine, gelecek senelere belki, yahut da onlardan ötelere...
Ezan da okunmaya baþladý, her bir minareden farklý ses geliyor, bu koro,
Kendi içinde tutarsýz, üstelik televizyonun sesi de kýsýldý yine, kýskançtýr o,
Ne zaman ezan baþlasa oradaki müzik susuyor, ben de alýþtým ama o yine,
Ýnatla sürdürüyor namelerini, þeytanla iþbirliði yapmýþ olmalý bizim evde...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.