DEPREM
DEPREM
Onyedi Aðustos Doksan Dokuzda,
Bir afat ki sorma, yaþandý gitti.
Gece yarýsýnda, saat üç gibi,
Sanki yer yerinden, boþandý gitti.
Yedi onda dörttü yerdeki hýzý,
Yer yarýldý çöktü, kalplerde sýzý,
Bir seher vaktinde oðlaný kýzý,
Enkazlar altýna, döþendi gitti.
Merkez üssü Ýzmit, Gölcük kasaba,
Marmara Bölgesi gelmez hesaba,
Kimi ana vermiþ, kimisi baba,
Kimisi onlarýn, peþinde gitti.
Ýstanbul yöresi gitti Avcýlar,
Sakarya düzlenmiþ dinmez acýlar,
Yalova, Çýnarcýk, nice bacýlar,
Rüyada, uykuda, düþünde gitti…
Eskiþehir, Zonguldak, Bursa periþan,
Kocaeli, Gölcük’te kalmamýþ niþan,
Gömüldü topraða yirmibin insan,
Kurtulan zedeler, taþýndý gitti.
Duyuldu haberin arþ-ý âlemden,
Ýnleyen çok sesler gelir derinden,
Herkes yardým etti caný gönülden,
Dünya yardým için, kuþandý gitti.
Mimar mühendisi çizerken plan,
Müteahhit milleti ederken talan,
Felaket sonucu belirdi yalan,
Maðdurlar suçluya, diþendi* gitti.
Ahlak çöküntüde, türedi hýrsýz,
Þu necip milleti ettiler arsýz,
Kimisi anasýz, kimisi yarsýz,
Feryatlar daðlarda, aþýndý gitti.
Salim haberleri duydu üzüldü,
Ecel Hakk’tan baþa gelen yazýldý,
Ölenlere mezar, toptan kazýldý,
Dozerler topraðý, eþindi gitti.
17 Aðustos 1999
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.