Ýnsan özveriden koptu, Tutsaðý oldu ihtirasýnýn, Kaybetti erdemlerini. Býraktý vefayý geçmiþte, Korkularla örttü üzerimizi, Hýrs tuttu baðýþýn yerini.
Ekmeðini ve sevgisini bölüþenler yok þimdi. Tükendi yoksula el uzatanlarýn nesli. Azgýnlýklarla kuþatýlmýþ haldeyiz, Para yamyamlarý köþe baþlarýnda, Soran yok bu batan gemide, ’Nereye gidiyoruz, kimlere býraktýk yerimizi Biz insan mýyýz, biz neyiz?’