"Sana övgüler düzmeyeceðim Ýstanbul, Ruhunu okþayacak sözler duymayacaksýn, Ve; Sana aþýk olmayan tek kiþiye tanýk olacaksýn…
Mutsuzsun; Yüreðinde sarhoþ sevgililer dolaþmakta, Kalabalýk ama yalnýzsýn. Kahretmektesin bu ruhsuzlar güruhuna Elbet anlayacak biri diyorsun, Dokunacak mavi saçlarýna, Ve okþayacak Haliç’e uzanan ellerini,
Bekliyorsun; Anadan uzak, Anadolu’dan ayrýsýn Kýrmýzý karanfiller saklamaktasýn koynunda, Kokusu ellerine sinmiþ… Yedi tepede türküler söylüyorsun, Duydum ki beklediðin gelmeyecekmiþ…
Aðlýyorsun; Sen, adýna þiirler yazýlan sevgili, Ve topraðýna umut ekilen, Bir padiþah eteðini, Kirlettiði çamurla þereflendiren.…
Þimdi kendin olma zamaný Ýstanbul! Ya benimle Ýstanbul’da kaybol, Ya da Ýstanbul gibi ol…" Sosyal Medyada Paylaşın:
zephyre Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.